þessa vikuna var ég aðallega að skrifa um aðra, sérsamin ljóð fyrir
sérprentuðu plakötin. mér finnst það svo svo gaman, að semja ljóð,
ástarljóð, um ykkur, útfrá einu lýsingarorði.
ætla bara skrifa hérna smá um vikuna mína, óritskoðað frá hjartanu.
þessa vikuna kannski lærði ég það ekki en fékk harkalega
áminningu um að hver dagur telur
að sofna ekki á eigin verði
að taka ekki á móti einhverju sem ég get ekki gefið tilbaka
að ef ég get ekki staðið upprétt, að þá þurfi ég aðstoð frá
fagaðilum sem hafa auka hendur til að hjálpa mér
að ég verð að lifa, meðan ég er lifandi
og til þess að lifa verð ég að hugsa um líkamann minn og
nota hann eins og hægt er til að framleiða náttúruleg efni sem
hjálpa huganum mínum
foreldrar mínir og systkyni mín eiga heima í seattle
þau eru mér allt, ég finn hvergi meiri gleði
en að dansa við 50cent á aðfangadegi með þeim
ég veit ekki meiri um meiri hamingju en akkurat þá
og undir heimsfaralds-fríum aðstæðum værum við
ísold að fara til þeirra
að komast ekki er ekki heimsendir, það er ekki
sambærilegt við svo margt annað sem er að gerast
en það er ekki hægt að bera neitt saman
vissulega eigum við marga aðra að og það verður
örugglega notalegt, þetta lítill missir í stóra
samhenginu
en það er skammdegið, og lífið mitt hefur síðustu
mánuði tekið drastískum breytingum og þá á ég það til
að loka mig af, og gleyma að lifa
gleyma öllum litlu hlutunum sem eru
lífsnauðsynlegir
gleyma að hreyfa mig, gleyma að hitta fólk (enda ekki auðvelt), gleyma að
tala við fólkið sem ég elska, gleyma að ég eigi einhverja að (ég á mjög marga að)
líða ein, líða
innilokuð í eigin huga.
það var eins og teppi hafi verið hrifsað af barni í byrjun vikunnar
þegar ég áttaði mig á því að
ég gæti ekki legið undir þessu teppi lengur
ég er ekki ein, enginn er einn,
glerveggurinn utan um hugann minn
féll svo harkalega í gólfið
og ég ætla að vera daglega að
hreinsa brotin, biðja um aðstoð,
gefa, gefa af mér, taka ekki meir en ég gef
og þessi vetur verður fallegur, ok?
hlakka til að deila með þér fleiri orðum í næstu viku.